Hier lig ik dan als een slappe dweil. Mijn hoofd maakt al een planning voor vandaag. Ik kan er niets aan doen, het gaat gewoon buiten mezelf om. Maar mijn lijf doet helemaal niets. Ik dommel, ik slaap en ik droom rare dromen.
Dit gevoel van totale uitputting heb ik wel eerder ervaren, maar het voelt raar dat ik het nu bewust over mezelf heb afgeroepen.
Wacht maar even, want dit wordt geen verdrietig verhaal. Ik ben namelijk heel gelukkig en blij! Elke keer dat ik langs de spiegel loop, krijg ik een grote glimlach op mijn gezicht. Yes, ik heb het gedaan!
Even zo'n tien jaar terug in de tijd: Ik zit bij mijn internist (ik heb inmiddels gelukkig een hele andere) en heb mijn moed bijeen geraapt om mijn veranderde lichaam aan te kaarten. En dan met name mijn borsten die ineens zoveel groter zijn geworden. "Tja", zegt de internist, "als je ouder wordt krijg je nou eenmaal grotere borsten." Ik was toen rond de dertig jaar. En ik knapte letterlijk uit mijn vel. Dat allemaal zo van tafel geveegd. Ik voelde me een zeur.
Tijdens de kerstvakantie was ik mijn foto's aan het opruimen en sorteren. Ik deelde ze ook chronologisch in en daardoor werd ik er weer mee geconfronteerd hoe snel ik veranderde van de ene zomer in de ene bikini naar de andere zomer in de bikini twee maten groter. Aangekomen was ik niet. Ik dacht tijdens het inplakken van de foto's aan de kleren die ik de laatste tijd had gekocht. Kleding om me in te verstoppen, geen kleding die ik kocht omdat ik het mooi vond. Direct na de kerstvakantie belde ik de huisarts.
Wat een nare dromen heb ik gehad, de nacht voor mijn afspraak bij de plastisch chirurg. "Nou nou mevrouwtje, dat valt toch allemaal best wel mee", zei de arts in mijn droom. Dat zei de echte plastisch chirurg gelukkig niet. "Wat vervelend voor u dat u niet eerder hebt durven komen." En ja, het wordt gewoon vergoed en hoe wilt u dat het wordt en wij gaan het allemaal voor u regelen en....
En nu is het dus achter de rug in plaats van voor de boeg. "Ben je afgevallen?", vraagt een moeder op het schoolplein van mijn dochter. Jawel..., heel plaatselijk.
Larissa
Vraag via Whatsapp 
