Blog

Vandaag werd de stand van Gilead in de expositieruimte bezet door actievoerders. De nog steeds uitbreidende epidemie is deels te wijten aan de buitensporig hoge kosten van medicijnen. Als Truvada betaalbaar zou zijn kon PrEP breed ingezet worden. In sommige gebieden komt hiv zoveel voor dat je PrEP wel in het drinkwater zou willen doen.

Naar aanleiding jullie prachtige reacties op mijn blog over Fatimata ben ik haar weer op gaan zoeken om die solidariteit met haar te delen. En ik kan je vertellen het is niet eenvoudig om iemand te vinden nu de conferentie eenmaal echt van start is gegaan. Wat een volle bak. En wat een vol programma.

Ontmoetingen, daar draait het om. Mensen die iets delen met elkaar. Hiv, dat in de eerste plaats, maar als je in gesprek gaat blijkt dat dat niet het enige is. Ik stel je graag voor aan mijn zus Fatimata. Zij komt uit Mauretanie, woont in Noakchott, de hoofdstad. Zij is weduwe en moeder. Haar man overleed een paar jaar geleden aan TB.

Daar zit je dan in een ruimte met mensen vanuit de hele wereld die ook allemaal hiv hebben. Een stuk meer en een stuk diverser dan dat wij dat in Nederland voor elkaar krijgen. Wat een verschillen!

Daar ben ik dan. Aan de Zuidkant van de wereld. Ongeveer 30 uur na mijn vorige blog. Alles is goed gegaan. De rijen bij de security waren lang en ergerlijk, het vliegtuigeten niet écht je van het en het voor de conferentie geregelde busvervoer hemelschreiend slecht Ondertussen rijdt in Nice een vrachtwagen 100 mensen dood.

Ik heb alles nu wel, denk ik. Koffertje ingepakt en kleine rugzak. Kleding voor een week. Bikini er toch maar even bij gedaan want je weet nooit. We zitten in het Beach hotel, vlak aan de Indische Oceaan. Ik ga naar de Wereld Aids Conferentie in Durban.

Toen ik werd gevraagd een presentatie over stigma voor te bereiden voor een training om voorlichtingen te gaan geven namens de Hiv Vereniging, schoten meteen meerdere dingen door mijn hoofd. Alles wat ik de laatste 2 jaar heb meegemaakt kwam in razend tempo voorbij. 

Wat kan er plotseling veel gebeuren in een korte periode. Er zijn jaren dat er weinig verandert in je leven en dan denk ik soms: zoals het nu is, blijft het voor de komende jaren. Niks blijkt minder waar. Ik ben vanaf juni vorig jaar bezig geweest met een andere woning en dan bedoel ik het kopen van een nog nieuw te bouwen appartement.

Wat een bijzonder leuke maand was de maand maart dit jaar! Op 6 maart ben ik namelijk jarig en dit jaar werd ik 50. Ik had van tevoren gezegd het niet echt te willen vieren, want ik houd er niet van om in het middelpunt te staan. Uiteindelijk besloot ik via Facebook een aantal vrienden en familieleden uit te nodigen. Wat ik niet wist, is dat mijn jongere broer vervolgens al deze mensen voor een verrassingsfeest uitnodigde.

Hier lig ik dan als een slappe dweil. Mijn hoofd maakt al een planning voor vandaag. Ik kan er niets aan doen, het gaat gewoon buiten mezelf om. Maar mijn lijf doet helemaal niets. Ik dommel, ik slaap en ik droom rare dromen.

Corrigerend ondergoed, dat is vooral een kwestie van een andere rolverdeling. Toen ik dat las moest ik erg lachen wat ik herkende het zo! Die rol buikvet zit me vaak behoorlijk in de weg. Ik denk dan dat het komt omdat ik structureel teveel snoep en van een wijntje houd, maar wat blijkt, het kan dus echt ook door de hiv medicatie komen.

Mijn moeder is eind 2009 overleden, zij had de ziekte van Alzheimer. Ruim 53 jaar waren ze getrouwd. Mijn vader bleef alleen over en sloeg zich er dapper doorheen. Eigenlijk waren het zes jaren van overleven voor mijn vader. Zonder mijn moeder was hij zijn andere helft kwijt.

Uma loekoe fa joe mooi !! Joe na wang kanka uma Vrouw, kijk hoe mooi jij bent Hoe sterk jij bent Vrouw sta op ..

Daar zit je dan, als 50-plusser met hiv. En als vrouw van zekere leeftijd. Ik lees dat de levensverwachting van mensen met hiv van boven de vijftig toch wat minder is dan die van gezonde mensen. Ach ja, het zal wel. Ik kan me nog zo goed herinneren dat ik dacht dat ik een glorieuze dood zou sterven.

Negen maanden op, negen maanden af. Voordat ik bevallen was, zei het me helemaal niks. Sterker nog: ik vond maar dat ze zich aanstelden. De bevalling was zo gepiept, binnen 1 ½ uur tijd lag ons mooie mannetje op mijn buik. Kort daarna liep ik al naar de afdeling neonatologie. De verpleging staarde me aan “Mevrouw, u bent net bevallen”, “Ja” riep ik, en draafde met een stevige pas door om mijn mannetje te bewonderen.